Don Rafè, si vuie turnate
faccio pur’io ‘a fessaria ‘e
turnà.
‘A villa, mò, l’hanno
accunciata
e ‘o mare sta cchiù fore.
Io m’arricorde ‘e vuie tutt’’e
juorne
e tutte ‘e juorne me tornano ‘int’’o
core
c’’a dudece anne , a tridece
cu ‘a famma e cu ‘o capì
cu mmano ‘o sillabbario
‘mparasteve a capì.
Io so nu paisano
c’ormaie campà luntano
ca ogne tanta torna c’’o
penziero
addò aiere campavo.
Me sente, ‘e vvote,
comme a nu furastiero
pure si qualcheduno
me guarda ancora
e me vulesse di:
Ma nun si chillo ca…?
Si riturnate
comme a duie stucchiune
facimme a ce tira ‘e capille,
cu ‘ e ddete dint’a lluocchie
e ce mettimme a raccuntà
tutte ‘e papocchie
c’hammo campate,
chello ch’è stato è stato.
C’’o rischio ‘e ce truvà
chillo ca dice:
Vuie ve sbaglaite
‘e cose songo andate. e n'atu modo.
Mò v’’o cont’io.
chello c’avite fatto.
‘E paisano
ancora chesto songo.
V’’o ddico io.
Pe vuie tengo rispetto don
Rafè.
E’ tanto ca ve saccio
a chillu juorno ca don Mimo Santoro
‘e vuie me parlaie.
Quanno truvaie nu libbro
ca ve raccuntava
nun me stancaje maie ‘e
leggere.
Ve sento comme a nu frate.
Me piagliate p’’a mano
e m’’e purtate
addò vulite vuie
redenno, pazzianno, facenno
poesie
tanto ca nu stucchione ormaie
so’ pur’io.
Torno purio,
si riturnate vuie,
accussì ce tenimmo cumpagnia.
Gioacchino Ruocco
01.08.018 Da Ostia Lido
![]() |
Raffaele Viviani |
Nessun commento:
Posta un commento